Nog een stapje dichterbij..
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg Maaike
14 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Even al een tijdje niks geschreven, maar nu wel genoeg te vertellen. Zal ook niet elke dag een stukje schrijven, want daar zullen jullie ook niet op zitten te wachten. Zeker niet als ik niks heb meegemaakt. Hoop nu wel dat jullie al wat foto's kunnen zien en ook mijn andere blogs kunnen lezen.
Gisterochtend was ik even een ochtend alleen. Was wel even lekker. Er stond deze dag niks op de planning. Wat ook een keer niet erg was! Maar deze dag had toch een andere wending dan ik dacht. Moniek is 10 jaar geleden ook in Kaapstad geweest met een organisatie. Toevallig wilde ik nog aan haar vragen waar ze was geweest, om te kijken of het hier in de buurt was... maar ze appte mij al die ochtend uit haar zelf waar ze geweest was. Nou ja, goed.. om een lang verhaal kort te maken... Ben gister naar Agape geweest in Grabouw. Wat dus heel vlakbij Jetty ligt! Moniek is daar ook geweest en Jetty belde gisterochtend op om te vragen of we een keertje konden komen kijken. We konden meteen die middag terecht! Wel spannend, want het is tussen de sloppenwijken. Township genoemd hier. Jetty zei me dat al en ik merkte aan haar dat zij het volgens mij wel spannend vond. Voor mij daar en tegen dacht ik meteen: Ja!! Daar wil ik zijn.. Maar vond het ook best wel een beetje spannend. Toen ze mij vertelde dat we daar gelijk terecht konden maakte mij hart een sprongetje.. Nou ja, sprong!! Bij binnenkomst moesten wij wachten op 'Annie', degene die het 20 jaar geleden met haar man heeft opgezet. Meteen voelde ik mij al prettig daar, misschien ook omdat Moniek daar ook al was geweest. Ik vond Annie meteen een warme vrouw. (toen ik een foto van Moniek liet zien herkende zij haar meteen!!) We maakten even een praatje over wat zij daar doen en wat ik verwacht van hun. We bezochten eerst de kinderopvang daar. Oja, handig om jullie beetje te vertellen wat zij daar hebben opgezet. Ze hebben in totaal 170 kinderen! Er zijn kinderen met verstandelijke beperking en lichamelijke beperking, die bij de geboorte meteen zijn achtergelaten. Verder zijn er ook kinderen die geen ouders meer hebben en kinderen die verslaafde ouders hebben. Ook kinderen uit de buurt die daar naar school/opvang gaan. Maar allemaal met een bepaalde achtergrond. Bij binnenkomst van de kinderen van rond de 2 jaar wist ik het meteen... 20 kinderen die meteen allemaal een glimlach gaven en handje gaven en aan je wilde zitten. Ik wist niet wat mij overkwam, ik kon niet meer stoppen met lachen... Ook viel het mij meteen op dat Annie al die namen kende en zij ieder kind knuffelde die ze tegen kwam. Ze noemde haar ook mama (wat sowieso wel snel daar gezegd wordt) Ze gaf verder een rondleiding en stelde ook de vrouwen voor die daar werkte. Op het moment werken er geen vrijwilligers, dus als jullie je geroepen voelen!! Kom!!! Dat zullen ze erg waarderen... De vrouwen werken daar ook al jaren.. We liepen verder naar een ander gebouwtje en daar lagen de kinderen met beperkingen op de grond... Zelfs al breekt je hart op dat moment, lukte het die kinderen nog mij te laten lachen en mij een gevoel te geven dat ze blij waren ons te zien.. Zo moeilijk te omschrijven wat je voelt en wat je ziet! Er lag daar een jongen die als baby al opgegeven was door de dokter en nu 14 jaar is geworden!! En gewoon aan zijn gezicht kunnen zien hoe blij en gelukkig hij is! Als je die kinderen aanraakte begonnen ze hard te lachen.. Ik moest m'n tranen inhouden.. We gingen verder met de auto en ze liet ons Beverly Hills zien.. De wijk waar de meeste kinderen vandaan komen.. Township.. Wauw... Wat die vrouw daar betekent.. Een blanke in zo'n wijk was allang vermoord geweest, maar zij komt daar de straat in en ze rennen naar haar toe en zwaaien naar haar.. Een vrouw die zo ontzettend verslaafd is aan drugs begint gewoon te huilen als ze haar ziet.. Een knul van 18 die onder de tatoeages zit en net uit de gevangenis komt geeft ze een knuffel. Kinderen die daar op straat leven tussen de drugsverslaafde.. Magere honden en magere mensen.. Ik moest zo vaak mijn emotie onder controle houden... Ondertussen vertelde ze een hoop verhalen wat zij daar had meegemaakt.. Ze waren begonnen met 1 gebouw en zijn nu begonnen aan het bouwen van de 5de.. Elke keer als ik haar vroeg hoe ze het deed begon ze te stralen en vertelde ze dat ze volledig vertrouwen in God had en zij dit niet zonder Hem kon doen... Wauw! Had ik maar zoveel vertrouwen! We zijn een bakkie gaan doen bij haar huis en daar heb ik haar 9 geadopteerde kinderen ontmoet. Ook weer 1 jongen waar ze van hadden gezegd dat hij nooit kon lopen en praten en die zij ook hadden opgegeven. Maar deze jongen gaf mij op zijn 8 jarige leeftijd netjes een hand en kon gewoon goed praten, lopen en dansen! Jeetje, ik kan zo door blijven schrijven met wat ik allemaal heb gezien.. Maar beter vertel ik dat als ik jullie zelf zie.. Onderweg naar huis was ik er stil van.. We zouden de volgende dag nog 1 tehuis bezoeken en die van de ouderen met dementie waar ik al eerder over schreef. Maar eerlijk gezegd had ik mijn keuze al gemaakt.. Ik wilde eigenlijk niet eens terug naar Jetty haar huis... Eenmaal thuis heb ik wel een traantje laten vallen... Maar goed, laat ik ook openstaan voor wat anders..
Vanmorgen om 10.00 hadden wij een afspraak bij Goeie Hoop. Ook een christelijke organisatie met Nederlanders die dit hadden opgezet. Dat was ook echt meteen te zien.. Afgelegen van alles en ook echt een prachtig gebouw! Alles netjes georganiseerd. Ook hier begonnen de kinderen te lachen als ze je zagen.. De man zelf vond ik wat gereserveerd.. Zo van, wat kom je eigenlijk hier doen.. Begon meteen te vragen naar mijn achtergrond.. Hij gaf ons wel een rondleiding, maar kreeg het idee dat het allemaal niet zo goed uitkwam. Later zag ik 6 meiden die daar dus vrijwilligers werk doen.. Ook alle 6 uit Nederland en je verblijft daar voor 6 maanden. 6 maanden is voor mij een beetje teveel.. die meiden zijn jong en wonen waarschijnlijk nog bij hun ouders.. Voor mij is dat te gek.. Je betaald daar ook voor verblijf.. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik daar tussen pas.. Ze hadden ook allemaal rokken aan.. hihi.. Niet dat dat erg is, maar ik voelde mij er niet echt thuis... Ze waren wel heel vriendelijk en warm ook.. Ook die vrouw zelf.. Wat ik ook al zei, voorziening was daar ook goed geregeld, echt Nederlands!
Ik zal het een beetje gaan afkappen nu.. Begin toch wel moe te raken en als ik niet stop blijf ik maar door gaan! Heb nu dus 3 keuzes om een dagje mee te gaan lopen, maar mijn keuze was gister al gemaakt... Ik zou graag daar ook gelijk voor een paar dagen willen blijven.. Aan 1 dag heb ik niks denk ik! Wil ook graag daar met hun die kerkdienst mee maken! Tja... Ik ga toch voor de uitdaging.. Die andere 2 opties zijn te beschermd ofzo.. Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen... Alles goed verzorgt.. Wat jullie natuurlijk veel prettiger vinden! Hahahaha.. Maar geloof me, als jullie eens hier zouden kunnen zijn... Dan wil je deze kinderen alles geven.. Wat hebben wij het toch goed....
Ik ga stoppen nu... Ik heb geen foto's gemaakt van die tehuizen, maar die zullen vast nog wel gaan komen!
Gisterochtend was ik even een ochtend alleen. Was wel even lekker. Er stond deze dag niks op de planning. Wat ook een keer niet erg was! Maar deze dag had toch een andere wending dan ik dacht. Moniek is 10 jaar geleden ook in Kaapstad geweest met een organisatie. Toevallig wilde ik nog aan haar vragen waar ze was geweest, om te kijken of het hier in de buurt was... maar ze appte mij al die ochtend uit haar zelf waar ze geweest was. Nou ja, goed.. om een lang verhaal kort te maken... Ben gister naar Agape geweest in Grabouw. Wat dus heel vlakbij Jetty ligt! Moniek is daar ook geweest en Jetty belde gisterochtend op om te vragen of we een keertje konden komen kijken. We konden meteen die middag terecht! Wel spannend, want het is tussen de sloppenwijken. Township genoemd hier. Jetty zei me dat al en ik merkte aan haar dat zij het volgens mij wel spannend vond. Voor mij daar en tegen dacht ik meteen: Ja!! Daar wil ik zijn.. Maar vond het ook best wel een beetje spannend. Toen ze mij vertelde dat we daar gelijk terecht konden maakte mij hart een sprongetje.. Nou ja, sprong!! Bij binnenkomst moesten wij wachten op 'Annie', degene die het 20 jaar geleden met haar man heeft opgezet. Meteen voelde ik mij al prettig daar, misschien ook omdat Moniek daar ook al was geweest. Ik vond Annie meteen een warme vrouw. (toen ik een foto van Moniek liet zien herkende zij haar meteen!!) We maakten even een praatje over wat zij daar doen en wat ik verwacht van hun. We bezochten eerst de kinderopvang daar. Oja, handig om jullie beetje te vertellen wat zij daar hebben opgezet. Ze hebben in totaal 170 kinderen! Er zijn kinderen met verstandelijke beperking en lichamelijke beperking, die bij de geboorte meteen zijn achtergelaten. Verder zijn er ook kinderen die geen ouders meer hebben en kinderen die verslaafde ouders hebben. Ook kinderen uit de buurt die daar naar school/opvang gaan. Maar allemaal met een bepaalde achtergrond. Bij binnenkomst van de kinderen van rond de 2 jaar wist ik het meteen... 20 kinderen die meteen allemaal een glimlach gaven en handje gaven en aan je wilde zitten. Ik wist niet wat mij overkwam, ik kon niet meer stoppen met lachen... Ook viel het mij meteen op dat Annie al die namen kende en zij ieder kind knuffelde die ze tegen kwam. Ze noemde haar ook mama (wat sowieso wel snel daar gezegd wordt) Ze gaf verder een rondleiding en stelde ook de vrouwen voor die daar werkte. Op het moment werken er geen vrijwilligers, dus als jullie je geroepen voelen!! Kom!!! Dat zullen ze erg waarderen... De vrouwen werken daar ook al jaren.. We liepen verder naar een ander gebouwtje en daar lagen de kinderen met beperkingen op de grond... Zelfs al breekt je hart op dat moment, lukte het die kinderen nog mij te laten lachen en mij een gevoel te geven dat ze blij waren ons te zien.. Zo moeilijk te omschrijven wat je voelt en wat je ziet! Er lag daar een jongen die als baby al opgegeven was door de dokter en nu 14 jaar is geworden!! En gewoon aan zijn gezicht kunnen zien hoe blij en gelukkig hij is! Als je die kinderen aanraakte begonnen ze hard te lachen.. Ik moest m'n tranen inhouden.. We gingen verder met de auto en ze liet ons Beverly Hills zien.. De wijk waar de meeste kinderen vandaan komen.. Township.. Wauw... Wat die vrouw daar betekent.. Een blanke in zo'n wijk was allang vermoord geweest, maar zij komt daar de straat in en ze rennen naar haar toe en zwaaien naar haar.. Een vrouw die zo ontzettend verslaafd is aan drugs begint gewoon te huilen als ze haar ziet.. Een knul van 18 die onder de tatoeages zit en net uit de gevangenis komt geeft ze een knuffel. Kinderen die daar op straat leven tussen de drugsverslaafde.. Magere honden en magere mensen.. Ik moest zo vaak mijn emotie onder controle houden... Ondertussen vertelde ze een hoop verhalen wat zij daar had meegemaakt.. Ze waren begonnen met 1 gebouw en zijn nu begonnen aan het bouwen van de 5de.. Elke keer als ik haar vroeg hoe ze het deed begon ze te stralen en vertelde ze dat ze volledig vertrouwen in God had en zij dit niet zonder Hem kon doen... Wauw! Had ik maar zoveel vertrouwen! We zijn een bakkie gaan doen bij haar huis en daar heb ik haar 9 geadopteerde kinderen ontmoet. Ook weer 1 jongen waar ze van hadden gezegd dat hij nooit kon lopen en praten en die zij ook hadden opgegeven. Maar deze jongen gaf mij op zijn 8 jarige leeftijd netjes een hand en kon gewoon goed praten, lopen en dansen! Jeetje, ik kan zo door blijven schrijven met wat ik allemaal heb gezien.. Maar beter vertel ik dat als ik jullie zelf zie.. Onderweg naar huis was ik er stil van.. We zouden de volgende dag nog 1 tehuis bezoeken en die van de ouderen met dementie waar ik al eerder over schreef. Maar eerlijk gezegd had ik mijn keuze al gemaakt.. Ik wilde eigenlijk niet eens terug naar Jetty haar huis... Eenmaal thuis heb ik wel een traantje laten vallen... Maar goed, laat ik ook openstaan voor wat anders..
Vanmorgen om 10.00 hadden wij een afspraak bij Goeie Hoop. Ook een christelijke organisatie met Nederlanders die dit hadden opgezet. Dat was ook echt meteen te zien.. Afgelegen van alles en ook echt een prachtig gebouw! Alles netjes georganiseerd. Ook hier begonnen de kinderen te lachen als ze je zagen.. De man zelf vond ik wat gereserveerd.. Zo van, wat kom je eigenlijk hier doen.. Begon meteen te vragen naar mijn achtergrond.. Hij gaf ons wel een rondleiding, maar kreeg het idee dat het allemaal niet zo goed uitkwam. Later zag ik 6 meiden die daar dus vrijwilligers werk doen.. Ook alle 6 uit Nederland en je verblijft daar voor 6 maanden. 6 maanden is voor mij een beetje teveel.. die meiden zijn jong en wonen waarschijnlijk nog bij hun ouders.. Voor mij is dat te gek.. Je betaald daar ook voor verblijf.. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik daar tussen pas.. Ze hadden ook allemaal rokken aan.. hihi.. Niet dat dat erg is, maar ik voelde mij er niet echt thuis... Ze waren wel heel vriendelijk en warm ook.. Ook die vrouw zelf.. Wat ik ook al zei, voorziening was daar ook goed geregeld, echt Nederlands!
Ik zal het een beetje gaan afkappen nu.. Begin toch wel moe te raken en als ik niet stop blijf ik maar door gaan! Heb nu dus 3 keuzes om een dagje mee te gaan lopen, maar mijn keuze was gister al gemaakt... Ik zou graag daar ook gelijk voor een paar dagen willen blijven.. Aan 1 dag heb ik niks denk ik! Wil ook graag daar met hun die kerkdienst mee maken! Tja... Ik ga toch voor de uitdaging.. Die andere 2 opties zijn te beschermd ofzo.. Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen... Alles goed verzorgt.. Wat jullie natuurlijk veel prettiger vinden! Hahahaha.. Maar geloof me, als jullie eens hier zouden kunnen zijn... Dan wil je deze kinderen alles geven.. Wat hebben wij het toch goed....
Ik ga stoppen nu... Ik heb geen foto's gemaakt van die tehuizen, maar die zullen vast nog wel gaan komen!
-
15 Oktober 2014 - 00:01
Marjo:
Hai lieverd. Erg mooi om je verslagen te lezen. Fijn dat ik ze nu gevonden heb.
Wat meer foto's zou mooi zijn, maar ja dat internet zit ook geregeld tegen. Foto's zien we later wel.
Leuke profielfoto bij je whatsup. Boeiend om je verhaal te lezen. Moniek belde mij al op en vertelde dat je al in Grabouw geweest bent. Haar momenten en verhalen van toen kwamen ook weer naar boven.
Donderdag maar weer even te proberen om te skypen. Nog fijne mooie dagen en ik kijk uit naar je volgende blog! Dikke kus XXX -
15 Oktober 2014 - 09:29
Moniek:
Ik ben zó trots op je!!! En ik weet precies wat je bedoelt en hoe je je moet voelen. Alle indrukken en gevoelens die je ervaren hebt...die had ik ook!! Liefde is het belangrijkst wat ieder mens nodig heeft, ongeacht wie de persoon is of hoe zij of hij leeft..
Geniet nog van de tijd dat je er bent en laat je inspireren.
Dikke zoennnnn -
15 Oktober 2014 - 09:43
Opa En Oma:
Lieve Maaike, wat een prachtig verhaal heb je weer geschreven. Wie weet wat je allemaal nog tegen komt.Blijft genieten van alles wat je ziet. Drie weken zijn zo om . Hoe is het weer nu in Gordonsbaai? Wij kijken uit naar je volgende verslag. smak smak XXXX -
15 Oktober 2014 - 17:56
Erik En Syl:
Hey Wijffie...
Wat een mooi en indrukwekkend verhaal, we hebben het met veel plezier gelezen en aan je gedacht...
Fijn om telezen dat je zoveel plezier hebt en mensen daar een glimlach kan geven!!!
zijn trots op je, dat je nu je droom waar maakt en als we het zo lezen, is het niet de laatste keer dat je daar bent geweest...Heb je je fototoestel nog wel meegenomen?
Hopelijk kun je veel mooie plaatjes schieten.
We wensen je nog veel moois toe en weet dat je een Kanjer bent!!!!!
Dag Botenbouwerrrrrrrrrrrrrrrrrr............Dikke kus van ons samen. -
16 Oktober 2014 - 20:05
Marloes De Witte:
Hetynicht,
Leuk om zo jouw avontuur te lezen en beetje mee te maken!
Je maakt me nu wel enthousiast!
Misschien ga ik volgende keer wel met je mee! Want dat er een volgende keer komt, denk ik bijna wel zeker, gezien jouw moeite om te stoppen met tikken van je verhaal! Ik hoop dat je daar vind wat je zoekt en nodig hebt!
xxx -
17 Oktober 2014 - 16:10
WIL:
heb genoten van jou warme verhaal weer .
Lijkt alsof ik over je schouder mee kan kijken zo realistisch .
kus Wil -
17 Oktober 2014 - 20:30
Kelly:
Wauw meis... traantjes in mijn ogen!! Volg je hart lieffie !! Dikke kus Kel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
